Tuesday 30 October 2012

Ahmadun Y Herfanda

 
 

SIANG itu sangat terik. Matahari membakar pantai berpasir hitam hingga terasa membara. Tiang-tiang layar perahu bagai gemetaran dipermainkan angin dan ombak, hingga perahu-perau tua itu bagai menari-nari di bibir pantai. Namun, kehidupan para nelayan terus berjalan, dalam rutinitas, mengikuti kehendak sang alam.


 
Di atas pasir hitam, tak jauh dari sebuah perahu yang terus menari, Kardi mengemasi bekal-bekal pelayaran, jala dan kail, juga keranjang-keranjang ikan, lalu menaikkannya ke geladak perahunya. Tiba-tiba ombak besar menghantam dinding perahu, sehingga terguncang keras. Kardi yang sedang berpegang pada bibir perahu hampir terpental.
 
Karena guncangan itu, keranjang-keranjang yang dia tenteng terlepas dan hanyut terseret ombak.
Dengan cepat Kardi mengejarnya dan berhasil meraihnya. Tapi sial, yang tertangkap hanya satu
keranjang yang paling kecil. Dengan cepat dan sekenanya dia melemparkan keranjang itu ke perahu, sehingga hampir saja mengenai kawannya yang sedang berdiri di geladak, merapikan letak tali layar perahu dan jaring-jaring ikan.
 
Melihat Kardi kepayahan, lelaki di geladak itu, Salim, dengan tangkas meloncat ke arah Kardi dan mengambil alih keranjang-keranjang yang dibawanya. Setumpuk keranjang yang kokoh itu memang terasa berat karena basah. Sampai di dinding perahu tubuh Kardi sudah hampir lunglai. Salim melemparkan tumpukan keranjang itu ke geladak lalu dengan kedua tangannya yang kekar dia mengangkat tubuhnya dan meloncat ke geladak. Kardi sudah tidak kuat mengangkat tubuhnya sendiri. Salim kembali membantunya, menarik tangan Kardi sampai berhasil naik ke geladak.
 
"Pelaut macam apa kau! Baru begitu saja sudah mau pingsan," ejek Salim. Kardi hanya tersenyum pahit sambil terus merebahkan tubuhnya di pinggir geladak.
 
Perahu mereka sesungguhnya sudah sangat tua. Umurnya kira-kira seusia kapten mereka, Pak Ruslan, yang sudah mengawaki perahu itu sejak 20 tahun lalu. Berawak sembilan orang. Enam orang lelaki dewasa, dua orang anak lelaki dan seorang gadis-anak Pak Ruslan-sebagai tukang masak. Panjang perahu kira-kira dua puluh dua meter dengan lebar kira-kira enam meter. Memiliki layar putih yang sudah mulai kecokelatan dan sudah banyak tambalannya, namun mereka belum sempat menggantinya dengan layar yang baru.
 
Kardi masih berbaring di pinggir geladak ketika ombak semakin ganas menghantami dinding perahu. Dia bagaikan tidur di pinggir ayunan yang lebar dan hangat, membiarkan panas matahari menyengati kulit tubuhnya yang cokelat kehitaman. Seolah dia sudah biasa dibakar sinar matahari seperti itu. Dia sudah tidak pernah lagi ingin memiliki kulit tubuh yang kuning seperti ketika masih sekolah di SMA dua tahun yang lalu.
 
Kardi masih ingat betul ketika itu memiliki kulit tubuh yang kuning dengan perawakan tinggi dan wajah simpatik. Dia masih ingat betul, ketika itu diperebutkan beberapa gadis yang tergolong berwajah cantik. Dan, dia masih ingat betul ketika berpacaran dengan gadis keturunan Tionghoa, teman sekelasnya. Namun, semuanya telah berlalu bersama kegagalannya meraih cita-cita masuk Akabri. Bersama hilangnya warna kuning kulitnya. Direnggut sang waktu.
 
Selama dua tahun dia pun berusaha mencari pekerjaan yang layak sesuai dengan ijazahnya, namun hasilnya nihil. Kemudian atas anjuran ayahnya, Kardi ikut menjadi awak perahu milik sang ayah sampai sekarang. Kini dia pasrah saja pada kehendak alam, kehendak sang nasib, kehendak waktu. Akan menjadi apa dia kelak, akan seperti apa kulit tubuhnya, dia pasrah saja. Sedangkan Salim adalah anak pamannya yang bernasib sama, gagal masuk perguruan tinggi negeri dan gagal mencari pekerjaan kantoran.
 
"Angkat sauh, kita akan segera bertolak!" seru Pak Ruslan dari haluan.
 
Kardi kaget dan segera bangkit. Dia melihat seseorang telah terjun ke air dan segera melepaskan tali perahu yang terikat pada tonggak di bibir pantai. Kardi segera membantunya dengan menarik tali itu dan menaikkannya ke geladak. Di cakrawala utara tampak mendung hitam bergumpalan. Angin bertiup sedang dari arah barat laut. Tapi, matahari masih tampak bersinar, condong ke ufuk barat.
Dayung-dayung berkecimpung dan perlahan-lahan perahu tua itu meninggalkan daratan melaju ke arah timur laut, semakin ke tengah dan terus ke tengah.
 
"Kembangkan layar! Angin sudah mulai lambat dan akan berganti arah," teriak Pak Ruslan.
 
Seorang awak perahu memanjat tiang layar, melepaskan tali pengikat. Salim bersama seorang awak perahu yang lain melepaskan tali layar bagian bawah, Kardi siap dengan merentangkan tali layar membentang ke haluan. Perlahan-lahan layar pun mengembang lalu tertiup angin ke samping kanan. Parahu menjadi tidak seimbang dan miring. Dengan refleks para awak perahu mencari keseimbangan.
 
"Belokkan haluan ke kanan!" teriak sang kapten lagi.
 
Juru mudi segera menekankan sirip kemudi melawan arus air di sebelah kanan ekor perahu. Kardi dan Salim membetulkan letak layar dengan menarik tali-talinya. Perahu pun perlahan-lahan membelok 60 derajat ke kanan, kemudian melaju dengan tenang.
 
Jala-jala yang berwarna biru tua mulai diturunkan. Begitu pula beberapa kail yang telah disiapkan. Kail-kail itu masing-masing diberi pengapung sepotong kayu agar tidak tenggelam ke dasar laut. Jarak antara pengapung dan kail sekitar satu meter. Masing-masing diberi umpan sepotong ikan kecil. Biasanya ikan belanak atau udang. Apabila ada ikan yang memakan umpan, kayu pengapung akan terlihat tertarik-tarik timbul tenggelam di permukaan air itu tertarik menurut larinya ikan.
 
Tarikan dan gerakan pengapung itu kadang-kadang cepat dan keras, kadang-kadang lemah dan perlahan, tergantung pada jenis dan besar kecilnya ikan. Ikan kakap biasanya menarik umpan dengan cepat dan keras. Ikan tongkol dan ikan tengiri suka memakan umpan dengan menghentak-hentakkannya ke bawah. Semakin besar ikan yang memakan umpan, akan lebih pelan gerakannya, namun terasa lebih berat dan mantap.
 
Jala-jala yang dipasang di kanan kiri perahu biasanya diangkat seperempat jam sekali, atau sewaktu-waktu bilamana perlu. Sedangkan jala-jala lempar akan dilempar sekali-sekali atau berkali-kali apabila diperkirakan perahu sedang berada di daerah yang banyak ikannya. Seorang nelayan yang sudah berpengalaman dapat membedakan mana air yang banyak mengandung ikan dan mana yang tidak, yang dapat diketahui dari gerak airnya.
 
*
 
Perahu tua itu masih melaju dengan tenang sebab belum sampai di daerah sarang ikan yang mereka tuju seperti hari-hari kemarin. Pada saat demikian para awak perahu dapat beristirahat sebentar untuk melepaskan lelah. Kardi dan Salim duduk di emper gubuk perahu, memandang langit yang tampak kebiruan di celah-celah awan putih dan hitam, Matahari timbul tenggelam di balik awan. Mereka mengalihkan pandangan ke laut yang semakin tampak biru. Ikan-ikan kecil banyak berloncatan di kanan kiri perahu. Loncatan ikan yang tinggi kadang-kadang masuk ke geladak perahu.
 
Kardi mengambil sebungkus rokok dari saku celanannya lalu menawarkannya kepada Salim. Salim melolos sebatang, dan dijepitkan di belahan bibirnya.
 
"Tumben kau membawa jarum super!"
 
" Kan kemarin dapat hasil banyak," sahut Kardi seenaknya. Mereka berdua menyulut rokok, mengisapnya dalam-dalam lalu menghembuskan asapnya. Sampai di udara asap rokok itu buyar di koyak-koyak angin laut.
 
"Kalau hasil kita begitu terus enak, ya."
 
"Ya, hidup kita bisa sedikit senang. Tapi sekarang panen ikan baru seminggu saja sudah abis, dan hasil kita tidak selalu banyak. Dulu, sebelum ada pukat harimau, panen ikan dapat kita nikmati sampai kira-kira tiga bulan. Waktu itu hasil tangkapan kita dapat untuk membeli apa-apa. Sedangkan sekarang dapat kau lihat sendiri. Kita semakin melarat saja. Untuk membeli perlengkapan perahu saja sangat sulit," keluh Kardi.
 
"Sekarang kan sudah ada undang-undang yang melarang pukat-pukat harimau beroprasi di daerah kita."
 
"Ya, tapi apa gunanya undang-undang kalau perampok-perampok ikan itu masih dapat dengan bebas dan seenaknya saja beroperasi di daerah kita."
 
"Apakah kita tak pernah lapor tentang pelanggaran-pelanggaran mereka?"
 
"Sampai bosan, Lim. Tapi tak ada hasilnya. Kita bahkan semakin jengkel saja. Teknologi modern kadang-kadang bahkan menjadi alat penindas rakyat kecil. Dan sulitnya lagi kita hidup di negara yang hukum dan undang-undangnya belum menjadi kesadaran yang penuh."
 
"Kau sudah mendengar tentang perkelahian antara nelayan kecil melawan nelayan pukat harimau di pantai Jepara yang berakhir dengan tragedi pembunuhan?"
 
"Itu persoalannya juga seperti yang kita alami. Siapa orangnya yang tidak jengkel kalau sumber pangannya dirampok oleh orang lain? Kalau kita tidak sabar-sabar mungkin sejak dulu-dulu kita sudah bentrok dengan para perampok itu."
 
"Ya, Di. Aku pun merasakan hal itu. Tapi, situasi hanya semakin membuat kita tidak berdaya."
"Itulah, Lim. Situasi hanya semakin memojokkan kita sehingga kita semakin tidak berdaya, kecuali hanya memendam kejengkelan yang semakin mendalam."
 
Tidak terasa dua batang rokok telah mereka habiskan. Perahu masih melaju dengan tenang. Mendung hitam semakin banyak bergumpalan di langit.
 
"Kau tidak lapar, Lim?"
 
"Lapar sih lapar, tapi itu dewimu belum selesai memasak. Rukmi, sudah masak belum? Ini Romeomu suda kelaparan!" Salim berolok-olok, Kardi cuma senyum-senyum saja.
 
"Sebentar lagi!" teriak Rukmini dari dalam gubuk.
 
Akhir-akhir ini Salim dapat mengetahui adanya hubungan batin antara Kardi dan Rukmini. Salim sering melihat pada saat-saat senggang Kardi dan Rukmini duduk berdua di buritan atau di emper gubuk. Salimpun dapat menangkap bahwa Rukmini selalu memberikan pelayanan yang istimewa kepada Kardi. Meskipun kadang-kadang dengan agak malu-malu. Secara tak sengaja Salim pernah memergoki Kardi sedang mencium Rukmini di belakang gubuk perahu seperti Slamet Raharjo mencium Christine Hakim dalam film Cinta Pertama yang pernah mereka tonton. Mesra dan lembut.
 
"Lim, menurutmu Rukmini itu bagaimana?"
 
"Cakep. Hitam manis," jawab Salim singkat.
 
"Ya, tentu saja hitam manis. Mana ada gadis nelayan yang kuning langsat seperti model iklan bedak di tivi."
 
"Ada saja."
 
"Siapa?"
 
"Gigimu."
 
"Bah! Memangnya gigimu selalu kau pepsodent. Aku serius lho, Lim. Maksudku, aku cocok tidak dengan dia?"
 
"Cocok sekali. Tir pada irenge , sir pada jalitenge . Ya, sama-sama hitamnya. Kalau menjadi satu semakin kelam seperti kepala kereta api kuno."
 
"Jangan berkelakar, Lim. Ini sungguh-sungguh."
 
"Memangnya aku tidak sungguh-sungguh."
 
"Begini Lim, umurku dua puluh dua tahun, sedangkan umurnya baru enam belas tahun."
"Selisih enam tahun. Selisih umur yang bagus untuk suatu perkawinan."
 
"Kau sok tahu saja."
 
Salim tertawa kecil.
 
*
 
Perahu mulai memasuki daerah sarang ikan. Para awak perahu mulai sibuk melayani alat-alat penangkap ikan. Kardi dan Salim menceburkan diri ke dalam kesibukan itu. Ada sebuah Pukat Harimau yang sedang beroprasi di situ. Padahal daerah itu termasuk daerah terlarang bagi pukat harimau. Ketika kedua perahu itu berdekatan, Pak Ruslan bertepuk tangan dengan keras lalu mengacungkan kepalnya dengan maksud agar sang pukat harimau segera menyingkir dari tempat itu.
Rupanya sang pukat harimau tahu diri. Perahu itu segera menyingkir ke tengah.
 
Para awak perahu Kardi semakin sibuk dengan ikan-ikan yang tertangkap jala dan kail mereka. Dua keranjang sudah hampir penuh ikan. Dalam kesibuk-an itu tiba-tiba mereka dikejutkan oleh pukat harimau tadi yang melaju dengan cepat dari timur laut ke arah perahu mereka. Pak Ruslan segera berdiri dan menanti apa maksud perahu itu. Ketika sang pukat sudah sangat dekat dengan perahu Kardi, seseorang yang sedang berdiri di haluannya berteriak keras,"Cepat tinggalkan tempat ini! Pesawat radar kami mengisyaratkan bahwa badai akan melanda tempat ini!"
 
Pak Ruslan hampir tidak percaya dengan berita itu. Kardi menatap langit. Langit telah berubah menjadi kelam dengan medung hitam yang bergumpalan tebal berarak ke selatan. Langit seperti mau runtuh. Pak Ruslan segera melihat berkeliling. Dia melihat tanda-tanda yang aneh. Laut di sekeliling perahunya tampak tenang tanpa ombak sedikitpun. Bagai laut mati. Dia yang sudah berpengalaman segera memberi perintah: "Cepat kita tinggalkan tempat ini! Badai betul-betul akan datang!"
 
Para awak perahu bagai tersentak. Semua segera kembali ke bagiannya masing-masing. Haluan diputar. Kemudian dengan dibantu dayung-dayung, perahu segera dilaju ke barat daya. Namun terlambat. Suara gemuruh sekonyong-konyong datang dari arah timur laut.
 
Angin mendadak menerpa sangat keras, disertai ombak yang semakin besar menghantami dinding perahu mereka tanpa kenal ampun. Perahu tua itu terguncang-guncang keras. Dengan susah payah mereka menggulung layar untuk menghindari amukan angin. Tapi angin kencang lebih kuat menghantamnya. Layar tua itu terkembang kembali dengan keras bagai dihentakkan. Perahu hampir terbalik. Dan "kreeekk," layar tua itu robek. Perahu terayun-ayun keras bagai sepotong papan yang tak berarti, lalu perlahan-lahan miring ke kanan dan seluruh isi geladak tiba-tiba terlempar ke laut.
 
Pak Ruslan dengan sigap melemparkan ban-ban dan pelampung. Kardi terbanting ke geladak dengan keras ketika sedang berusaha mengambil sebuah ban yang tergantung di ujung buritan. Rukmini dengan wajah pucat berpegang erat pada tinag pintu gubuk. Ia mejerit keras ketika tiang layar di depannya patah diterjang angin dan terempas ke buritan. Dan, "brruuuaaakk!" gubuk reyot di atas perahu itu pun dihempaskan angin dan roboh menghantam dinding parahu.
 
Bersamaan dengan itu, Pak Ruslan yang masih berpegangan pada dinding perahu berteriak keras: "Selamatkan diri kalian masing-masing. Perahu akan terbalik. Bersamaan dengan itu pula Kardi meloncat ke laut. Namun, begitu mendengar jeritan Rukmini, dia segera berbalik dan merangkak naik kembali ke perahu. Separo tubu Rukmini tertindih pagar yang roboh tadi. Kardi mengangkat pagar itu. Rukmini merangkak keluar. Seluruh tubuhnya sudah basah kuyup.
 
Pada detik-detik yang menegangkan itu, dengan cepat Kardi menarik tubuh Rukmini untuk bersama-sama meloncat ke laut yang bergelombang besar. Ketika keduanya masuk ke air, Rukmini terlepas dari pegangannya dan tenggelam ditelan ombak. Dengan mata dan tangannya dia mencari-carinya. Sepintas dia melihat perahunya terbalik. Pada saat terakhir itu Pak Ruslan meloncat ke laut. Semuanya berlangsung dengan sangat cepat.
 
Kardi melihat Rukmini muncul dari dalam air dengan gelagapan. Dia cepat-cepat mengejarnya dan dia berhasil mengepit tubuh Rukmini dengan tangan kirinya. Lalu berenang dengan susah payah. Rukmini lemas.
 
"Aku tidak bisa berenang lagi, Mas. Rasanya kakiku ada yang patah."
 
"Kuatkan hatimu, Rukmi. Berdoalah semoga badai segera reda dan pertolongan segera datang."
 
"Tubuh Kardi juga semakin lemas. Dia hanya dapat berusaha untuk mengambang saja di permukaan air. Untung badai semakin reda. Namun dia menyadari bahwa kekuatannya sangat terbatas. Mungkin sebentar lagi tenaganya habis dan tentu saja akibatnya sangat fatal kalau pertolongan tidak segera datang. Kardi ngeri memikirkan itu. Matanya mencari-cari kalau-kalau ada kayu atau ban yang terapung di sekitarnya yang dapat digunakan untuk tempat bertumpu.
 
Pada saat itu Pak Ruslan juga sedang berjuang mati-matian. Dengan susah payah ia berhasil menjebol selembar papan geladak perahu yang telah terbalik dan dengan selembar papan tersebut dia bermaksud mencari anaknya.
 
"Kardi. Rukmini. Syukurlah kalian masih hidup. Papan ini hanya cukup untuk kalian berdua. Pakailah." Pak Ruslan memberikan papan itu pada mereka.
 
"Pak Ruslan bagaimana?"
 
"Jangan pikirkan diriku yang sudah tua begini. Kalian masih punya harapan hidup yang panjang. Selamatkan anakku!"
 
Pak Ruslan meninggalkan mereka, berenang menembus ombak, dan hilang dari pandangan mereka. Melihat itu, Rukmini menelungkupkan mukanya ke atas papan dan menangis sejadi-jadinya.
 
*
 
Sekitar setengah jam kemudian, badai benar-benar reda dan laut pun kembali tenang. Kapal pukat harimau tadi mendekati mereka dan mengangkat keduanya. Sampai di geladak keduanya pingsan.
Seperempat jam kemudian Kardi membuka matanya. Salim sudah berjongkok di sampingnya sambil tersenyum-senyum. Rukmini juga terbangun dan duduk bersandar pada dinding perahu.
 
"Oh, Lim. Di mana kita sekarang?"
 
"Di atas pukat harimau. Kita tidak jadi masuk akherat."
 
"Di mana Pak Ruslan dan yang lain?"
 
"Jangan khawatir. Semuanya selamat. Cuma kau dan dewimu yang pingsan. Maklum, kalian memang bukan pelaut sejati."
 
"Kalau tadi Pak Ruslan tidak memberikan selembar papan kepada kami entah kami sudah jadi apa. Mungkin telah tenggelam berdua dimakan hiu. Dia memang betul-betul seorang kapten yang bertanggung jawab."
 
"Ya.... Untung tadi aku kebagian sebuah ban. Nah, sekarang kusarankan padamu. Cepat-cepatlah nikahi Rukmini. Jangan berpacaran di tengah laut lagi, agar tidak dikutuk Dewa Laut seperti tadi."
 
Kardi cuma tersenyum kecut. Rukmini tersipu-sipu. Dengan cengar-cengir Salim lantas meninggalkan mereka menuju buritan.

(Yogyakarta)



Friday 26 October 2012

Who Is In Control?




Who Is In Control?
 
The days when you were in control
of your TV are long gone.
When the power of the remote control
lay in your hands.
You chose what you watched,
flicked from one channel to another,
watching what took your fancy.
The ability to switch it off
and do something else
a forgotten memory.
Now the TV controls you.
HD, 3D, Flat Screen.
It is the master of the living room,
it stalks the kitchen and
is ever-present in every bedroom.
It greets you in the morning with news
you’d rather not know about,
enticing you to buy things you know
you don’t need.
Over breakfast it reminds you
to hurry home, a heavy schedule
is planned for tonight.
At work it dominates you conversation
as you spend all your spare time
discussing what you saw or
missed last night.
When you return home
it is waiting for you.
READY TO SEDUCE YOU
into a feeling of false relaxation,
taking you to its version of reality.
It stares at you in the bedroom
daring you to ignore it and fall asleep.
When you do eventually drop off
its sounds and pictures
invade your dreams.
In the early hours it also rests,
preparing itself for another day
controlling your life.
 

Thursday 25 October 2012

จักรวาลคู่ขนาน (Cosmo Alongside)

 
 

 

                                  
 
 
        "นายเป็นใคร"
         คำถามแรกที่ยิงเข้าใส่ชายแปลกหน้าที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับตัวผมเองมากๆ ราวกับเป็นฝาแฝด แต่เท่าที่ผมจำความได้ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อและแม่ หรือว่าพ่อของผมแอบไปมีบ้านลับๆ อยู่กันแน่ๆ อันนี้ผมก็ไม่สามารถตอบได้ ผมจึงดึงความสนใจกลับมาที่เจ้าของร่างที่อยู่ตรงหน้า น่าแปลกที่หมอนี่เข้ามาในบ้านได้โดยที่เจ้า "หางดาบ" ไม่เห่าสักแอะ
        
        "ฉันคือนาย"
         คำตอบแรกออกมาจากปากของชายคนที่ผมกำลังยืนจ้องหน้าและเป็นคำตอบที่ทำให้ผมอึ้งไปชั่วขณะ
         "นายคือฉัน" ผมย้อนถาม
         "ใช่ ฉันคือนายในจักรวาลคู่ขนานของวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2547 เวลา 14.00 น."
         ผมคิดว่านี่ผมกำลังหลุดเข้าไปในหนัง ไซไฟ เรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือไม่ ที่มีตัวเองย้อนอดีตมาหาตัวเองเพื่อมาแก้ไขอะไรบางอย่าง
          "เป็นไปไม่ได้"
          "แต่มันเป็นไปแล้ว ปอม"
           หมอนี่รู้จักชื่อเล่นผม
           "แปลกใจใช่มั้ยล่ะนายเป็นลูกชายคนเดียวของที่บ้าน พ่อเป็นสถาปนิกแม่เป็นนางพยาบาล ส่วนนายสอบติดวิศวะ แต่นายเลือกเรียนนิเทศ" แทนตอนอายุ 14 ปี เคยจะเอาดอกไม้ไปให้ผู้หญิงที่แอบชอบ สุดท้ายแล้วนายก็เปลี่ยนใจทิ้งดอกไม้ดอกนั้นโดยที่ยังไม่ได้ให้ด้วยซ้ำ" 
            ไม่น่าเชื่อเจ้าหมอนี่รู้เรื่องดอกไม้ดอกนั้นที่มีผมเพียงคนเดียวที่รู้ ในใจตอนนี้ผมเริ่มจะเชื่อว่าหมอนี่เป็นผมอีกคนจริงๆขึ้นมาแล้ว
            "แล้วนายมาที่นี่ทำไม"
            "ฉันมาเพื่อหาคำตอบให้ตัวเองและมาตอบคำถามของตัวนายที่นายเคยถามไว้เมื่อครั้งที่เราเป็นคนเดียวกัน"
            "คนคนเดียวกัน??" ผมยังคงงงกับคำพูดบางคำของผู้มาเยือน
            "ฉันจะเล่าให้นายฟัง" เขานั่งลงบนโซฟา
            "นายเคยได้ยินเรื่องจักรวาลคู่ขนานมั้ย"
            ผมส่ายหน้าให้กับคำถาม
             "นายเคยตั้งคำถามกับเองเสมอใช่มั้ยว่า ถ้าเราเจอทางเลือกสองทาง เราเองเลือกที่จะไปทางแรก หลังจากนั้นเรามักจะถามตัวเองเสมอว่า แล้วทางที่เราไม่ได้เลือกล่ะ มันเป็นอย่างไร หรือว่า เราจะเป็นยังไงนะถ้าวันนั้นเราเลือกเดินไปทางนั้น"
             "ถ้าเช่นนั้นนายก็เป็นตัวฉันที่เลือกไปในทางที่ฉันไม่ได้เลือก แล้วถ้าเช่นนั้นุทุกๆ ครั้งที่ฉันตัดสินใจ ฉันก็จะมีตัวฉันมากมายเกิดขึ้นในจักวาลคู่ขนานนะสิ" ผมถามขึ้น
             "นายเข้าใจถูกแล้วละ แต่ไม่ทุกครั้งหรอกนะ จักรวาลคู่ขนานจะเกิดขึ้นเมื่อนายเกิดความลังเลอย่างที่สุด จิตของนายจะสร้างตัวนายขึ้นมาเพื่อเดินไปอีกทางที่ไม่ได้เลือก เพราะทั้งสองทางล้วนแต่เป็นทางที่นายต้องการที่จะเดินไปแต่นายเกิดความไม่แน่ใจอย่างมหาศาลที่ถาโถมเข้าสู่จิตใจ" เขาเล่าต่อ
              "แต่ฉันเองเป็นทางแยกที่นายเกิดความลังเลอย่างมากในการตัดสินใจ ฉันนี่แหละคือปอมที่เดินไปยังทางเลือกที่นายไม่ได้เลือก ฉันคือทางเลือกของนายเมื่อวันที่ 14 กุมพาพันธ์ 2547"
               เมื่อเขาบอกวันที่ 14 กุมพาาพันธ์ 2547 ขึ้นมา ความรู้สึกผมราาวกับย้อนวันเวลาไปยังวันนั้น วันวาเลนไทน์ของปีนั้น
               ผมเห็นตัวเองอยู่ในชุดนักศึกษาเดินถือดอกไม้หนึ่งช่อ กำลังเดินตรงไปยังเธอคนนั้น เธอคนที่ผมเฝ้ามองมานานและผมก็คดว่าวาเลนไทน์นี่แหละเป็นโอกาสเหมาะที่จะเผยความในใจ ผมเดินเข้าไปยื่นดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ให้เธอท่ามกลางคนมากมาย
               เธอยิ้มกลับมาน้อยๆ แล้วบอกว่า "ขอไม่รับได้มั้ยคะ"
               ผมเหมือนกับโดนตบหน้าเข้าฉาดใหญ่ ยืนอึ้งและทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติกลับมาได้ผมจึงบอกเธอไปว่า
               "รับไปเถอะครับวันดีๆ ทั้งที" พลางในช่อดอกไม้ไปใกล้ตัวเธอ ภาพที่เห็นคือเธอพยายามขยับตัวหนีและเปลี่ยนสีหน้าเหมือนเห็นตัวอะไรสักอย่างที่เธอขยะแขยง ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรผมจึงปล่อยดอกไม้ช่อนั้นหล่นลงพื้นแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น พร้อมความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างราบคาบ
 
...................................
 
                "นายจำมันได้ใช่มั้ยปอม" คำถามดึงผมกลับมายังปัจจุบัน
                "ใช่ แล้วนายเป็นทางเลือกตอนไหนเหรอ ตอนที่ทิ้งดอกไม้ใช่มั้ย นายไม่ได้ทิ้งดอกไม้นั้นใข่มั้ย" ผมถามอย่างใคร่รู้
                "ไม่ใช่" เขาตอบ
                 "ฉันเป็นทางเลือกนายตอนที่นายเสียใจและนายอยากหายหน้าไปให้พ้นๆ จากห้องเรียนจากมหาวิทยาลัย ฉันคือนายคนที่ยังยืนยันที่จะเรียนที่เดิม คนที่ยังยืนยันจะไปเรียนเพื่อพ่อแม่ นายยังจำเหล้าขวดนั้นได้ใช่มั้ย"
                 ผมนิ่งไปชั่วขณะ........
                "ฉันไม่เคยลืม และฉันคิดมาตลอดว่า ถ้าฉันเลือกที่จะไม่กินมันแล้วฉันกลับไปตั้งใจเรียน แล้วชีวิตฉันจะเป็นเช่นไร"
                 ผมต้องการได้คำตอบที่ผมอยากรู้มาตลอดชีวิต ผมจึงถามเขาออกไปว่าแล้วปอมผู้มาเยือนตอนนี้ชีวิตเป็นเช่นไร
                 เขาเล่าว่าตอนนี้เป็นเจ้าของบริษัทผลิตโทรทัศน์และเป็นช่างภาพอิสระ เขาแต่างงานแล้ว และที่น่าแปลกใจคือ.....ผู้หญิงคนนั้นคือคนเดียวกันกับคนที่ปฏิเสธดอกไม้ช่อนั้น ปอมผู้มาเยือนบอกว่าพอหลังจากทิ้งเหล้าขวดนั้นแล้วมานั่งเรียน โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรียนจนถึงปี4 ปอมก็ได้โอกาสกำกับหนังของค่ายยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย ชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยเรียกว่าดังเลยทีเดียวคราวนี้ปอมจึงตัดสินใจซื้อดอกไม้ให้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ไม่ใช่ด้วยความดังที่เธอรับดอกไม้ แต่ด้วยความพยายาม และทำให้เธอเห็นมาตลอดว่าเธอเป็นคนที่ปอมต้องการเป็นแฟนด้วย เธอจึงตอบตกลงคบกับปอม และแต่งงานกันในที่สุด
                 "แล้วนายล่ะชีวิตเป็นเช่นไร นายเป็นทางเลือกที่ฉันต้องการอยากรู้ เช่นเดียวกับที่นายอยากรู้" เขาถาม ผมจึงเล่าเรื่องชีวิตให้ฟัง
                 "วันนั้นพอฉันเมาได้ที่ ฉันเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยและไปตามหาเธอในห้องเรียน ฉันเดินเข้าไปสารภาพรัก ทั้งๆ ที่สติแทบจะไม่เหลือ ผู้คนในห้องนั้นหัวเราะเยาะฉัน ฉันจึงเอาขวดเหล้าที่ถือมาด้วยนั้นฟาดหัวแตกไปคนหนึ่ง สุดท้ายฉันก็โดนพวกนั้นลากไปโรงพัก รุ่งขึ้นมหาวิทยาลัยไล่ฉันออก ทุกวันนี้เลยอยู่บ้านเป็นคนรับใช้พ่อกับแม่" ผมเล่าจบ แววตาของผู้มาเยือนดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
                 เราคุยกันถึงเรื่องต่างๆ ในชีวิตของกันและกันจนเวลาร่วมชั่วโมงก็ผ่านไป.......
                "ฉันต้องไปแล้ว" เขาพูดพร้อมยิ้มบางๆ
                "ขอบคุณที่มาบอกคำตอบที่อยากรู้มาตลอดชีวิต" ผมบอกลาพร้อมคำขอบคุณ
 
               ผู้มาเยือนเดินออกจากประตูบ้านไป ผมไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้ยังไง แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าผมจะต้องมาอยู่ที่นี่ แต่สิ่งที่ผมอยากรู้ไปกว่านั้นคือ ถ้าผมเลือกไปอีกทางผมจะกลับมาสนใจทางที่ไม่ได้เลือกหรือไม่ ทุกวันนี้ยังมีคนอีกมากมายที่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้ชีวิตไปอย่างไร แล้วสิ่งที่เราไม่ได้เลือกทำ ถ้าเราทำมันจะเป็นเช่นไร ผมก็เช่นเดียว วินาทีต่อจากนี้ไปผมจะยังคงนั่งอยู่บ้าน ใช้อากาศหายใจใช้เงินพ่อแม่ไปวันๆ หรือผมจะลุกขึ้นไปทำฝันที่ผมต้องการมาตลอดให้เป็นจริง
 
               แต่การตัดสินคราวนี้คงไม่มีปอมอีกคนเกิดขึ้นในจักรวาลคู่ขนานอย่างแน่นอน เพราะผมได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า...ต่อไปนี้ชีวิตผมจะไม่มีความลังเลอีกต่อไป ผมจะได้ยินไปตามความฝันของผม แม้ว่าทางที่ผมไม่ได้เลือกจะเป็นเช่นไร แต่ผมจะเดินไปในทางที่ผมเลือกให้ดีที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ เพื่อตัวผมเองในอนาคต จะได้ไม่ต้องถามว่า
                ทำไมวันนั้นเราถึงไม่ลงมือทำ??
            
              



Wednesday 24 October 2012

Modern Poem Jawi; Di Manakah Mereka Berada?


   

      سورا سماکين هيلڠ

                  سماکين تڠݢلم
        دسومور رومهکو
        د تانهرومه ڤوساک
              ترمڠݢو اکو 
            انتار جرجق٢ 
                                                يڠ مڠڤوڠ دري
                                              الڠکه سايودان هيبا
                                                 مڠغيغية جنتوڠ
                                                  سايودان لسو
                                               لڠية سماکين تيڠݢي
                                               تبيڠ سماکين دالم
 
                                              سورا سماکين کجيل
                                                 سماکين ليريه
                                             ترسدوة دجله دينديڠ
                                              ترکفاي دتڠةرواڠ
                                                اينله بڠساکو
                                        .يڠ برجوڠ نخيري سنديري
 
                                          سياڤ يڠ هاروس دڤرسالهکن
                                          سياڤکه يڠ دڤرتڠغوڠ جاوبکن
                                        تاڠيسسن اين تاڠيسسن ککجيوان
                                                   مڠاف سوار تڠغلم
 

                                                    نفس دان جس

                                             کيلوان ميخا امس تراسوه
                                               برانسو منوکر واجه
                                             کتيک ماتهري تربنم ميره
                                              لليڠ دان خخق ريڠ ڤولڠ
                                              ايم ايتيق مول کفنتو ربن
                                            برتولق دچية مربوت رواڠ

                                              تيب مالم مڠاݢيري سنجا
                                           عوڠکوس د ربن مول ترلين
                                         سيکور دوا تراسه باتوق سلسما
                                              بوروڠ تڠکڤ جنتن بتين 
                                                 بونه موسن بنيه بک 

                                                 ايسوقڽ فاجر براولڠ
                                             للايڠ دان غاعق برلخر ليغ
                                                ايم اتق تيدا کدڠاران
                                             سيساڽ نجيسڽ ترهيدو بولنن

                                            امفونڽ ربن ترجمهن تفسيران
                                           فونچاق راهسيا کهندقکن توهن
                                             بيار ڤون ڽاوا سکچيل حام
                                               جسد تربوجور سام لبو
                                               .چوم بربيس لييڠ کوبور




Monday 22 October 2012

The End Of The World As I Knew it


The spreading light of the moon made the every life living around brave, right side of my face visible as I look out the window in horror thing with the sound didn't figure where come out. Buses tipped over, people running for safety, weird lights in the sky upon the air.   Though where did they think they were going to? They should have listened like season come and gone. But none that have meant so much as the right now. For this was to be the last one that any living thing on earth would had experienced.
     Of course the season of earth would still cycle the way that it did, nothing would change that. But with no living entity on the planet to watch it go by it would be as if it weren't really happening.
     The one tree knew of this, had foreseen it and knew deep down it was the right thing to happen. For it provided life to Mother Earth with the help of it's brethren across the world.
     In the beginning when the planet had slowly taken shape, Mother Earth  had awoken and with the help of the one tree, breathed life across the world and shaped and formed it to their liking. The world had been a beautiful place back then. Grass was vibrant and bright green, the air was so fresh and cool.
     Mountains, so tall and awe inspiring. And living creatures living in harmony with one another.
     But skip forward a few million years and the world had become a much dirtier and darker place. Grass was becoming much more faded and less, being slowly replaced by the invading dirty grey concrete. The air was not so fresh and with it, it carried toxins and disease. The mountains were not so awe inspiring and were taken over by colossal steel structures covered in glass, blocking fantastic sunset backdrops. And the worst of it were the living creatures, somehow intent on destroying one another by waging wars and mercilessly killing one another.
     That wasn't just the only problem. In more recent times, the tree had felt great loss. An unspeakable feeling which overcame it almost everyday. The tree's brethren across the world had communicated to it, through the roots, speaking of the humans tearing them down day by day.
     Confusion canstantly washed over the one tree, wondering why they would destroy the planet. The place that they inhabited. Draining the world of its natural resource's.
     Replacing natural for counterfeit. Mother Earth was displeased and hit back at them with earthquakes, hurricanes and anything else she could use. They had been given the best gift of all. Life. And the humans had abused this gift and so the decision had been made to end it all.
     The one tree had communicated this grave news to the rest of the world, unknowingly to the humans. And slowly all the tree's and plant's gave up its existence. Winter was coming early all over the world. The people started to panic.
     The followers of the one tree had gathered together,  on their knees, begging for forgiveness. The tree could feel that they were sorry, tears falling into the grass, soaking through its roots. But the decision had been made and the time had come to end all living things.
     And as the harsh cold winter enveloped the world, the sun's rays blocked by the growing fog, living creatures nearly extinct. The one tree was the last to stand. Millions and millions of years of sustaining the planet, forming and moulding the world in the vision provided by Mother Earth had been quickly destroyed by the humans.
     Mankind's reign had ended, never to return. And as the one tree thought over all these last thoughts, it too started to die off. It's branches started to lose its once green luscious leaves, the strong brown colour of its bark, now a faded mix of grey and brown. And as quickly as it had been given life, it had ceased to be. The planet now void of any life, ecause of the disease of mankind.

     May be one day Mother Earth would reawaken and once more the world would flourish.

    
    



 

เจ้าแมวกตัญญู (The Obedience Cat)

 

ภาพประกอบไม่เกี่ยวกัน

กริ๊ง!!!!

ทันทีที่เสีงอ๊อดเงียบลง ก็ปรากฏเสียงเฮดังขึ้นมาลั่นห้อง บรรดาเด็กนักเรียนทั้งหลายส่งเสียงเจื้อยแจ้วพูดคุยสัพเพเหระกันอย่างกับว่าไม่เคยพูดคุยกันเป็นเวลานาน บรรยากาศภายในห้องตอนนี้วุ่นวายไปหมด นักเรียนในแต่ละห้องต่างแย่งกันออกจากห้องเรียนราวกับมดแตกรัง บริเวณหน้าโรงเรียน ผู้ปกครองต่างพากันมานั่งรอรับบุตรของตนอย่างหนาแน่น ทั้งๆ ที่มีคนพลุกพล่อนแท้ๆ แต่กลับไม่มีสายตาคู่ใดที่จะสังเกตเห็นร่างน้อยๆ ร่างหนึ่งที่กำลังนอนอย่างสิ้นหวังอยู่ข้างถังขยะของโรงเรียน
 
มันคือแมวพันธุ์ไทยแท้ ขนของมันมีสีขาวทั้งตัวและมีดวงสีฟ้า แต่บัดนี้ขนสีขาวของมันกลับเต็มไปด้วยเลือดผสมกับโคลน ที่เนื้อตัวมีบาดแผลเหวอะหวะอันเกิดจากการต่อสู้ นัยน์ตาสีฟ้านั้นแสนเคร้าหมอง สภาพของมันในตอนนี้แย่มากจนแทบจะไม่น่าเชื่อเลยว่าครั้งหนึ่งขนของมันเคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์นุ่มนิ่มราวกับปุยฝ้าย และนัยน์ตาสีฟ้าของมันก็เคยฉายแววสดใสราวกับท้องฟ้ายามบ่ายชีวิตของมันเคยดีกว่านี้มาก มันเคยมีเจ้าของมาก่อน ลมหายใจของมันในตอนนี้เริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงและดวงตาของมันกำลังปิดลงพร้อมกับคิดหวนกลับไปหาความทรงจำครั้งในอดีต...
     "มะเหมียว มะเหมียว" เด็กน้อยวัยสามขวบส่งเสียงเรียกหาน้องแมว
     "เมียว" ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก น้องแมวก็รีบวิ่งตรงเข้าหาเด็กน้อย ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียเนื้อตัวของเด็กน้อยตามประสาแมว
     "ฮ่าๆ จั๊กจี้ๆ" เด็กน้อยหัวเราะพลางเอามือลูบไล้ขนนุ่มๆ ของมันเล่นอย่างเพลิดเพลิน ทั้งสองรู้สึกผูกพันราวกับว่ามันเป็นสมาชิกอีกคนในครอบครัวอย่างไรอย่างนั้น ครอบครัวนี้เลี้ยงแมวตัวนี้มา ก่อนที่เด็กน้อยจะเกิดเสียอีก แต่แมวนั้นเป็นสัตว์ที่มีเขี้ยวและเล็บ พอเด็กน้อยเกิดมาได้สักระยะหนึ่ง พ่อของเด็กน้อยจึงตัดสินใจตัดเล็บแมวเพื่อป้องกันไม่ให้มันทำอันตรายต่อลูกของตน มันจึงใช้ชีวิตอยู่โดยไม่จำเป็นที่จะต้องพึ่งสัญชาตญาณของมันอีกต่อไป เพราะถึงอย่างไรก็มีคนนำน้ำและอาหารมาประเคนให้ถึงที่อยู่แล้ว
     "น้ำข้าวจ๊ะ ปล่อยมะเหมียวได้แล้วจ๊ะ" ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาอุ้มลูกของตนขึ้นก่อนจะเดินออกไป บรรยากาศในบ้าน ณ ตอนนี้วุ่นวายมาก คุณพ่อคุณแม่วิ่งวุ่นอยู่กับการเก็บของเข้ากระเป๋าทั้งวันเลยนับตั้งแต่ตอนกลางวันจนถึงเย็น เจ้าแมวรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่แปลกสำหรับมันมากแต่ถึงอย่างนั้นมันก็คงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งมองพฤติกรรมของคนในบ้านอยู่ห่างๆ คืนนั้นทุกคนในบ้านเข้านอนกันตามปกติ เจ้าแมวก็เช่นกัน มันเดินเข้าที่นอนประจำของมันบนผ้านวมหน้าห้องนอนของเจ้านายก่อนจะหลับใหลไปกับห้วงนิทรายามค่ำคืน
 
...............
 
     รุ่งเช้า เจ้าแมวตื่นขึ้นมาพร้อมกับความประหลาใจ ข้าวของภายในบ้านถูกขนย้ายขึ้นไปบนรถขนของคันใหญ่ ชายแปลกหน้าหลายคนกำลังขนของขึ้นรถเจ้าแมวเดินไปยังหน้าบ้านที่ซึ่วคุณพ่อยืนอยู่ มันเข้าไปคลอเคลียดังเช่นทุกครั้งคุณพ่อก้มลงมองก่อนจะนั่งลงและลูบหัวมันเบาๆ
     "ฉันพาแกไปไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ เจ้ามะเหมียว"
     คุณพ่อพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด แต่เจ้าแมวไหนเลยจะรู้ มันมิอาจเข้าใจภาษาของคนได้เจ้าแมวรอ้งตอบคุณพ่อแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ใช้เวลาเพียงไม่นานของในบ้านก็ถูกขนขึ้นรถจนหมดเจ้าแมวทำได้เพียงมองดูรถแล่นออกไปจากตัวบ้าน สิ่งที่มันเห็นคือภาพของรถคันใหญ่ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ ตามระยะทางและหายลับตาไปในที่สุด มันคิดว่าอีกไม่นานเจ้านายก็คงจะกลับมามันนั่งคอยอยู่ที่เดิม
 
     เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งตกค่ำเจ้านายของมันก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาและตอนนี้ท้องของมันก็เริ่มหิว เจ้าแวตัดสินใจเดินออกจากบ้านไปเพื่อหาของกินตามข้างทาง แมวตัวอื่นอาจจะสามารถจับหนูหรือสัตว์ตัวเล็กๆ กินเองได้ แต่ไม่ใช่มัน เจ้าแมวไม่เคยได้ใช้สัญชาตญาณนักล่าของมันเลย แถมตอนนี้เล็บของมันก็ถูกตัดออไปอีก มันเดินเข้าไปคุ้ยเขี่ยที่ถังขยะหวังจะหาเศษอาหารที่พอจะรองท้องของมันได้บ้าง เจ้าแมวกินเศษอาหารอันน้อยนิดเท่าที่พอหาได้ถึงแม้ว่าจะไม่อิ่มท้องเลยก็ตาม มันเดินกลับมาที่บ้านด้วยความหวังว่า บางทีเจ้านายของมันอาจจะกลับมาแล้วก็ได้ แต่เมื่อกลับมาถึงจริงๆ ก็พบเพียงแต่ความมืดมิดและว่างปล่าวเช่นเดิม มันซึมเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เจ้าแมวเดินคอตกเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังที่หลับที่นอนของมันและหลังลงดังเช่นทุกคืน
 
................
 
     แสงแดดในยามเช้าส่องแสงผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงตาจนเจ้าแมวต้องลืมตาขึ้นมันลุกขึ้นจากผ้านวมก่อนจะเดินสำรวจไปทั่วๆ บ้านด้วยใจที่หวังว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า มันเดินมานั่งคอตกอยู่กลางบ้านความเศร้าเข้าเกาะกุมจิตใจของมันพร้อมทั้งคำถามต่างๆ นานาผุดขึ้นมาเต็มหัวแต่แล้วมันก็ต้องสะดุ้งเมื่อเกิดความรู้สึกเจ็บแสบขึ้นที่บริเวณท้องเจ้าแมวไม่เคยรู้สึกหิวแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต หูของมันกระดิกสองสามครั้งตามสัญชาตญาณเมื่อได้ยินเสียงที่ผิดปกติ มันเดินตรงไปยังมุมห้องเสียงนั้นดังเล็ดลอดออากมาจากรูตรงนี้นี่เอง เจ้าแมวนั่งมองรูนั้นสักพักก็ปรากฎร่างของหนูตัวอ้วนกลมวิ่งออกมาจากภายในรูนั้น
     "ของกิน" ทันทีที่มันเห็นหนูวิ่งผ่านหน้ามันไป เจ้าแมวก็วิ่งตามอย่างอัตโนมัติไม่รู้ว่าด้วยความหิวหรือเพราะไม่เคยจับเหยื่อมาก่อนกันแน่ ทำให้มันวิ่งตามหนูตัวนั้นไม่ทัน มันหมดแรงที่จะวิ่งตาม จงเปลี่ยนทิศทางเดินตรงไปยังห้องน้ำที่เปิดประตูค้างเอาไว้เพื่อหากินน้ำที่ขังอยู่ตามถัง ถึงแม้ว่ามันจะเลียน้ำจนหมด แต่ก็ยังไม่พอกับความต้องการของมัน ลำคอของมันยังคงแห้งผาก
     มันเดินออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังตลาด บรรยากาศภายในตลาดนั้นเงียบสงบปราศจากแม่ค้า มันเดินไปที่ท่อน้ำทิ้งเพื่อกินน้ำ รสชาติของมันแย่มาก แต่ก็ต้องจำใจกิน ตอนนี้มันรู้สึกเหมือนสามารถต่อชีวิตให้กับตัวเองได้อีกหนึ่งวัน แต่เรื่องร้ายมักมาพร้อมกับเรื่องดีเสมอ ขนของเจ้าแมวฟูขึ้นทันทีที่เห็นร่างของคู่อริตลอดกาลของมัน หมาจรจัดเจ้าถิ่นกำลังยืนแยกเขี้ยวมองดูแขกผู้มิได้รับเชิญ มันเห่าออกมาเสียงดังลั่นพร้อมกับขยับขาวิ่งตรงมายังเจ้าแมวหวังจะขย้ำร่างสีขาวนั้นให้หนำใจอยาก เจ้าแมวรู้ตัวว่ามันไม่มีทางสู้ได้แน่ จึงวิ่งออกไปจากตลาด แล้ววิ่งมุดเข้าไปในช่องเล็กๆ ของกำแพงใกล้ๆ นั้น หมาจรจัดเห่าไม่อยุด มันไม่สามารถลอดรูเล็กๆ นั้นเข้าไปได้ มันจึงพยายามใช้ขาหน้าของมันตุกุยกำแพงแต่ก็ไม่เป็นผลสักพักหมาจรจัดตัวนั้นก็เดินจากไป เจ้าแมวหันกลับมามองสถานที่ที่มันยืนอยู่ในนี้เด็มไปด้วยโต๊ะไม้วางเรียงเป็นแถวยาว พื้นที่โล่งกว้าง มีร้ายขายของเล็กๆ คล้ายกับที่มีอยู่ในตลาดอยู่สามร้านติดๆกัน มันกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะที่ใกล้ที่สุดก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจหวังว่าที่นี่คงไม่มีหมาอีกนะ

...................

     เจ้าแมวลืมตาขึ้นพร้อมกับเสียงอื้ออึงที่ค่อยๆ เพิ่มระดับความดังขึ้นมาเรื่อยๆ เด็กนักเรียนตัวเล็กกำลังทยอยเดินเข้ามาในโรงอาหารแห่งนี้ มันมองบรรดาเด็กๆ เหล่านั้นอย่างงุนงงก่อนที่จะมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งถือไม้มาไล่ตีมันลงจากโต๊ะ
     "ไปให้พ้นนะ ไอ้แมวสกปรก"
     เจ้าแมวรีบกระโดดลงจากโต๊ะอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นตกใจ เด็กผู้ชายคนนั้นหัวเราะก่อนจะวางจานข้าวลงบนโต๊ะและลงมือกินข้าวตรงหน้าอย่างตะกละตะกลาม เจ้าแมวลอบกลืนน้ำลายลงอย่างนึกอิจฉา นานเท่าไหร่แล้วนะที่มันไม่ได้กินอาหารดีๆ อย่งเด็กตรงหน้า มันลุกขึ้นเดินไล่ไปตามแถวโต๊ะพร้อมทั้งมองดูเด็กๆ กินข้าว สักพักมันก็หยุดเดินก่อนจะนั่งมองเด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งกินข้าวตาละห้อย หวังจะเรียกร้องความสงสารจากเด็กคนนั้น จนกระทั่งเด็กหญิงหันมาเห็นแมวสีขาวกำลังนั่งมองเธอกินข้าวอยู่ เธอสังเกตเห็นว่าเนื้อตัวของมันมอมแมม อีกทั้งนัยต์ตาของมันยังฉายแววเศร้าหมอง เด็กหญิงรู้สึกได้ถึงการร้องขอวิงวอนจากสายตาคู่นั้น เธอจึงหยิบน่องไก่ชิ้นโตโยนลงไปให้แมวน้อย
     "กินให้อร่อยนะจ๊ะ" เด็กหญิงเผยรอยยิ้มอันสดในของเธอให้แมวน้อยก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ทันทีที่น่องไก่ถูกโยนมาตรงหน้า เจ้าแมวก็ไม่รอช้ามันตรงเข้าไปกัดกินน่องไก่ด้วยความหิวโหย มันเคี้ยวเนื้อเสียงดังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ความรู้สึกอบอุ่นกำลังก่อตัวเกิดขึ้นภายใจจิตใจของมัน แก้วพลาสติกใบเล็กถูกนำมาวางเอาไว้ข้างๆ
     "กินข้าวเสร็จแล้วต้องกินน้ำตามด้วยนะจ๊ะ น้องแมว" เด็กหญิงพูดพร้อมกับลูกหัวแมวน้อยสองทีก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินจากป เจ้าแมวเงยหน้าขึ้นจากน่องไก่แล้วมองตามหลังเด็กหญิงไป นานเท่าใหร่แล้วนะที่ไม่มีใครมาดูแลเราแบบนี้ เจ้าแมวคิดก่อนจะก้มหน้าลงกินน่องไก่ตรงหน้าต่อไป
     
      กริ๊ง!!!
     เสียงอ๊อดเลิกเรียนดังขึ้น บรรดานักเรียนต่างพากันวิ่งกรูออกมาจากห้อง เจ้าแมวนอนมองภาพตรงหน้าอย่างฉงนเพราะเหตุใดทำไมถึงต้องแย่งกันออกจากห้องเรียนขนาดนี้ แมวน้อยไม่อาจเข้าใจพฤติกรรมของเด็กเหล่านั้น แต่แล้วมันก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อรับรู้บางอย่างกำลังลูบไล้ขนของมันอยู่ พอเจ้าแมวหันไปก็พบกับเด็กหญิงคนเมื่อกลางวันกำลังยืนฉีกยิ้มอยู่
     "นึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ มากินนมกันเถอะ" พูดจบเด็กหญิงก็เดินนำไปตรงที่โยนน่องไก่ให้เจ้าแมวเมื่อตอนกลางวัน ที่นั่นยังคงมีเศษซากกระดูกไก่กับแก้วน้ำวางไว้เช่นเดิม เด็กหญิงเทน้ำที่เหลือในแก้วก่อนจะใช้ปากกัดถุงนมโรงเรีียนเมื่อถึงนมเกิดรอยฉีก เธอจึงดึงรูนั้นให้กว้างขึ้น จากนั้นจึงเทนมลงไปในแก้ว เจ้าแมวเดินลงมาดูการกระทำของเด็กหญิงอย่างไม่เข้าใจ และยิ่งงงขึ้นไปอีกเมื่อเฑอเลื่อนแก้วพลาสติกที่บัดนี้มีนมอยู่เต็มแก้วมาไว้ตรงหน้ามัน
     "กินให้หมดนะ ฉันไปก่อนละ" เด็กหญิงขยี้หัวของเจ้าแมวแรงๆ ก่อนจะลุกเดินจากไป เจ้าแมวมองแก้วนมสักพักก่อนจะก้มลงเลียนมในแก้ว
     "ความฝันหรือนี่! พระเจ้า เราไม่ต้องอดตายแล้ว เพราะตอนนี้เราจะมีเจ้าของแล้ว"
     เจ้าแมวรู้สึกตื้นตันภายในใจ ตั้งแต่โดนเจ้านายทิ้งวันนี้คงจะเป็นวันที่มันกินอิ่มและหลับสบายที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา

..........................

     รุ่งเช้าเจ้าแมวก็ยังคงนอนอยู่ที่เดิมตอนนี้มันยึดที่ตรงนี้เป็นบ้านของมันไปเสียแล้ว และตามคาด เด็กหญิงเดินมาโรงอาหารพร้อมกับมีขนมปังชิ้นเล็กๆ ติดมือมาด้วยเพื่อเป็นอาหารเช้าของแมวน้อย
     "นี่จ้า น้องแมว กินเยอะๆ เลยนะ" เด็กหญิงฉีกยิ้มกว้างเหมือนเช่นทุกครั้งตั้งแต่นี้ไปเฑอมักจะคอยนำอาหารมาให้แมวน้อยกินและคอยเปลี่ยนน้ำในแก้วบ่อยๆ เธออยากเลี้ยงแมวมาตั้งนานแล้วแต่เพราะด้วยโรคหอบที่เธอเป็น ทางครอบครัวของเฑอจึงไม่ยอมเลี้ยงสัตว์ทุกชนิดโดยเฉพาะแมว จนเมื่อได้มาพบกับเจ้าแมวเหมียวตัวนี้ เธอจึงรู้สึกดีใจแบบสุดๆทั้งเด็กหญิงและเจ้าแมวต่างมีความสุขด้วยกันมาก หากทุกอย่างดำเนินอย่างนี้ต่อไป ก็คงจะดีไม่น้อย
     "ฉันไปก่อนนะ" เด็กหญิงบอกลาเจ้าแมวดังเช่นทุกครั้ง แต่แปลกที่วันนี้เจ้าแมวกลับเดินตามเฑอไปที่หน้าโรงเรียนด้วย
     "ทำไมแม่ยังไม่มาอีกนะ อ๊ะ!  เจ้าเหมียวมาได้ยังไงเนี่ย" เด็กหญิงเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปเห็นเจ้าแมวกำลังเดินตามเธอมา
     "เมี้ยว" มันเดินเข้าไปคลอเคลียที่ขาของเด็กหญิงอย่างขี้อ้อน ทำให้เด็กหญิงต้องออกวิ่งด้วยความจั๊กจี้
     "เอ๋ง!" เสียงร้องของหมาตัวหนึ่งดังลั่นเมื่อเด็กหญิงดันไปเหยียบหางของมันเข้าหมาพันธุ์ร๊อตไวเลอร์ตัวใหญ่ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงมาหาเด็กหญิง มันแยกเขี้ยวออก เผยให้เห็นฟันอันคมกริบของมัน
     "ฮือๆ" เด็กหญิงร้องให้ออกมาด้วยความกลัว ขาทั้งสองข้างไม่มีแรงที่จะขยับไปไหน เธอยืนหลับตาปี๋ ภาวนาขอให้มันเดินจากไปโดยเร็ว แต่ก่อนที่เจ้าหมาจะได้เข้าไปกัดเด็กน้อย ร่างนั้นเงื้อมือขึ้นก่อนจะตะปบลงบนใบหน้าของหมาตัวนั้นเต็มแรงตามสัญชาตญาณของแมว เจ้าหมายืนนิ่ง การที่แมวตรงหน้าที่ไม่มีเล็บจะข่วน มันจึงไม่รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด เจ้าหมาเปลี่ยนเป้าหมายจากเด็กหญิงมายังแมวตรงหน้า มันแยกเขี้ยวออกก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงไปบนร่างปุกปุยตรงหน้า
     "เมี้ยว!" แมวน้อยร้องลั่นด้วยความเจ็บ มันพยายามข่วนลงไปบนใบหน้าของเจ้าหมา แต่ผลมันก็ออกมาเป็นเช่นเดิม เจ้าหมาสะบัดหน้าไปมาก่อนจะถอนคมเขี้ยวออกและเข้าขย้ำอีกครั้ง น้ำสีแดงสาดกระเด็นไปตามทิศทางการถูกสะบัด สักพักเหมือนกับสววรค์มีตา เมื่อปรากฎร่างของภารโรงแก่ๆ วิ่งออกมาไล่ตีหมาตัวนั้น ทำให้เจ้าแมวหลุดออกจากการถูกขย้ำในที่สุด แต่ก็เท่านั้นเมื่อสภาพของมันในตอนนี้ย่ำแย่เกินกว่าจะลุกไหว
     "เจ้าเหมียว!" เด็กน้อยน้ำตาไหลพรากวิ่งเข้าไปหาแมวน้อยที่ตอนนี้มีแผลเหวอะหวะอยู่ตามร่างกาย ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้ดูอาการดีก็มีมือมือหนึ่งฉุดเธอเอาไว้
     "น้องเนย นั่นลูกจะทำอะไรน่ะ" ผู้เป็นแม่ดุลูกของเธอ
     "แม่ขา น้องแมว น้องแมว..." เด็กน้อยพูดไปสะอื้นไป แต่แรงเด็กหรือจะสู้แรงผู้ใหญ่ได้
     "ไม่เอาลูกอย่าไปจับมัน ดูสิ สกปรกจะตายไป" พูดจบคนเป็นแม่ก็อุ้มลูกสาวของเธอและเดินจากไป ทิ้งให้เจ้าแมวนอนเจ็บอยู่อย่างนั้น ทั้งๆ ที่ควรจะพามันไปหาสัตวแพทย์ ใช่แล้ว...อาการของมันตอนนี้หนักหนาสาหัสมาก ควรจะถึงมือหมอให้เร็วที่สุด หากแต่จิตใจของคนคับแคบเกินกว่าจะเมตตาต่อชีวิตน้อยๆ นี้
     "ไปนอนที่อื่น ไป๊!" ภารโรงแก่คนเดิมออกปากไล่พร้อมกับถือมไม้หน้าสามไล่ฟาดไม่ยั้ง ทำให้เจ้าแมวต้องรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอดทนจากอาการปวดบาดแผล พาร่างของตัวเองหนีจากท่อนไม้ของภารโรง มันพาร่างของมันไปเรื่อยๆ จนเมื่อทนกับความเจ็บปวดของบาดแผลไม่ไหว จึงต้องล้มลงนอนใกล้ๆ กับถังขยะบริเวณหน้าโรงเรียน...
 
.......................
 
     วันเวลาผ่านไปจวบจนเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนของอีกวันหนึ่ง สภาพของเจ้าแมวในตอนนี้ไม่ต่างไปจากซากศพแมวเน่า การที่มันไม่มีอาหารตกถึงท้องแม้แต่น้ำสักหยดมาหนึ่งวันเต็ม ทำให้มันไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะไล่แมลงวันที่ไล่ตอมไปตามบาดแผล
     "เรากำลังจะตายใช่มั้ย" ความคิดนั้นผุดเข้ามาในหัวก่อนที่ลมหายใจจะค่อยๆแผ่วเบาลงไปทุกที ไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจแล้ว มันเหนื่อยเหลือเกิน
     "เราควรหลับตาลงสินะ" แมวน้อยมองภาพต่างๆ รอบตัวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่นัยน์ตาสีฟ้าจะถูกปิดผนึกลง...ไม่มีวันเปิดออกมา...ตลอดกาล...
 
     หากมีคำถามว่ามันรู้สึกอย่างไร หากเจ้าแมวมีปากสามารถพูดได้ดังเช่นมนุษย์
     มังคงจะตอบว่า.....ไม่เสียใจ และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ มันก็ยังคงตัดสินใจเช่นเดิม
     ทำไมน่ะหรือ?...เพราะมันได้ต่อสู้เพื่อปกป้องผู้มีพระคุณที่ให้ชีวิตใหม่แก่มัน ไม่มีคำว่าเสียใจหากได้ลงมือทำในสิ่งที่ถูกต้อง
     ณ เวลานี้คุณได้รับรู้แล้วว่า...สัตว์ร่วมโลกตัวน้อยๆ ตัวนี้ได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่แล้วในชีวิตของมัน
     แล้วตัวคุณล่ะ...ได้ทำอะไรที่สัตว์ประเสริฐอย่างมนุษยเราพึงจะทำแล้วหรือยัง...
 
  น๋เย่ น่ารักจัง
มหาสนุก 10-12